SALVTATIO

Hodie M. Aemili, patroni mei, domum ad salutationem uisitabo. Nobili genere natus, M. Aemulius oppulentissimus uir quoque est. Illustris familia sua domum maiorem atque commodiorem quam ceterorum Romanorum domum habitat. Ianitor in tablinum, inter atrium et peristylum, me ducet. Multi clientes, minus graues quam ego, iam uenerint et in atrio manebunt.

Familia tota temperi exsurrexit. M. Aemilii liberi felices in peristylo ludunt. Mater uultu sereno eos inspicit. Paruus Marcus breuem tunicam induit. Sorores, Aemilia Maior et Aemilia Minor, stolas leuiores quam togam induunt.

Quomodo adoleuerunt ! Aemilia Minor altissima est, sed sine dubio Aemilia Maior mulier pulcrior sorore sua erit: faciem candidioren niue et oculos splendidiores quam stellas habet, capillus suus nigrior nocte est… Cum teneris manibus rosam secat et, ubi caput extollit, me aspicit atque ridet. Mirabilis res! Felicissimus omnium hominum sum et stupeo. Subito M. Aemilius in tablinum uenit. Verba ore difficile excidunt: “ Sa…sa…salue, patrone “. M. Aemulius, doctus atque prudentissimus uir, leuiter ridet. Ego, miser, erubesco.